ഈ തീരത്ത് എന്‍റെ കാല്പാടുകള്‍ കാണാതാകുമ്പോള്‍

നീ എന്നെ ഓര്‍ക്കുകയില്ല . (ടാഗോര്‍)

കടല്‍ തീരത്ത്

ഉഷ്ണം നിറഞ്ഞ വേനല്‍ പകല്‍ .

ജന്നല്‍ പാളികള്‍ക്ക് ചാരെ മറഞ്ഞു നില്ക്കാന്‍ ആരും ബാക്കിയായില്ല.

മാവുകളില്‍ കാറ്റു വീശി..വിരഹം ആര്‍ദ്രമായ ഒരു ഏകാന്തത വല്ലാതെ..

പറയാന്‍ മറന്ന വാക്കുകള്‍ ..

ഓര്‍ക്കാന്‍ മറന്ന ദിനങ്ങള്‍ ..

വീണ്ടും വീണ്ടും തകര്‍ന്ന മുരളിയെയും

പാതി മുറിഞ്ഞ സംഗീതത്തെയും പറ്റി ഓര്‍ത്തു .

.

കൂട്ടുവിട്ട കൂട്ടുകാരിയെ മറക്കാന്‍ വരഞ്ഞ ചിത്രങ്ങള്‍ മുഴുമിച്ചില്ല ..

നീണ്ട വഴികള്‍ ശൂന്യം ..

നിറഞ്ഞു പൂത്ത മരങ്ങള്‍ക്ക് താഴെ നിഴല്‍ മറഞ്ഞു നിന്നു..

ഓര്‍മകളുടെ നീണ്ട വഴികള്‍ കടല്‍കരയിലേക്ക് നീണ്ടു...

ഒരിക്കലും മറവി മറക്കാത്ത നിന്റെ നിസ്വനങ്ങള്‍ ..

മധ്യഹ്നതിന്റെ ചൂടോട് ചേര്ന്നു പാതി കൂമ്പിയ താമര,

അവസാനം കണ്ട നിന്റെ വാടിയ മിഴിയെ എന്നിലെക്കെന്തിനു തിരിച്ചു തന്നു..

ദുഖിതര്‍ തുല്യര്‍ നാം കടലിന്റെ കരയില്‍ ഒത്തു വന്നു
ഓര്‍മകള്‍ മായ്ക്കുവാന്‍ മനസിന്റെ വാതായനങ്ങള്‍ തുറന്നു

കൈകോര്‍ത്തു കടലിന്റെ സാന്ത്വനം ഏറ്റു വാങ്ങി
എല്ലാം മറക്കാമെന്ന് പരസ്പരം പറഞ്ഞു നാം..
മറക്കാത്ത വേദനയെ മറക്കാന്‍ മറന്നു
കടലിന്റെ തലോടലേക്കുവാന്‍ നാമെത്തി ഈ മണല്‍ പരപ്പില്‍ ..

അലച്ചു ചിതറിയ തിരയില്‍ നിന്റെ ചിരിയും കരച്ചിലും മാഞ്ഞും വിരിഞ്ചും..
നാം സ്വയം മറന്നു കളിയാടിയ തീരം എന്തൊരു സൌഖ്യം നമുക്കു തന്നു

നിന്റെ നഷ്ട സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ തിരയില്‍ മറഞ്ഞത് എനിക്കെന്തു സന്ത്വനമായിരുന്നു
കടല്‍തിരപലവട്ടം കരയോടു ഇണങ്ങി പിന്നെ പലവട്ടം തല്ലി പിണങ്ങി
ഒരു പാടു നേരം നാം ജീവന്റെ കളി യോട് കൈകോര്‍ത്തു മെല്ലെ നോക്കി നിന്നു..

കൂട്ടുകാരെല്ലാം ......പിരിയുന്ന സായാഹ്നം ..

ചുവന്നു മറയുന്ന സന്ധ്യയോടു വിട ചൊല്ലി..
കൂട്ടമായി തിരിച്ചു പോകും..

ഇരുളില്‍ മറയുന്ന മറവിതന്‍ രാത്രിയില്‍ ..

ഒരു നൂറു ഓര്‍മകള്‍ ചിരാതായിവിരിയും ..

നിന്റെ നിസ്വനം കടലിന്റെ കരളില്‍ തിരഞ്ഞു ഞാന്‍ ,,

കടലിന്റെ നേരെ നടന്നു ചെല്ലും..

എല്ലാ കാലടികളും തിരിച്ചു പോകുമ്പോള്‍...

എന്റെ കാലടികള്‍ കടലിന്റെ മടിയിലേക്കു പോകും..

ഇനി ഒരു കാറ്റു മായ്ക്കും വരെ ..

കടലിലേക്ക്‌ നീളുന്ന കാലടിപാടുകള്‍ ഇന്നിന്‍ നിലാവില്‍ തെളിഞ്ഞു കാണും ..
കടലില്‍ കളിക്കുവാന്‍ പോയോരില്‍ ഒരാള്‍ മാത്രം..

തിരിച്ചിനി മടങ്ങില്ല ...

കരയില്‍ കളിക്കുവാന്‍ പോയൊരാള്‍..

ഓര്‍മതന്‍ കടലില്‍ മാഞ്ഞു പോകും ..

നീ

ഒരിക്കല്‍ നീ പിരിഞ്ഞു പോകും ...

എനിക്കെന്റെ വഴിയേറെ ചെല്ലേണ്ടതുണ്ട് എന്നെന്റെ മൊഴികള്‍ കേട്ട് ...

ഒരിക്കല്‍ നീ പിരിഞ്ഞു പോകും

എന്‍റെ വഴികള്‍ നീയായിരുന്നെന്നറിയാതെ ...

(ഖലില്‍ ജിബ്രാന്‍ )

കടലാസ് തോണികള്‍

കടലാസ്സ്

പഴയ നോട്ടു ബുക്കില്‍ നിന്നും

കീറിയെടുത്തു ..

അതിന്റെ ഒരു പുറത്തില്‍ അവള്‍ ഇന്നലെ എന്നെ നോക്കിയതേ ഇല്ല

എന്നെഴുതിയിരുന്നു ..

മഴ ..

എന്നത്തേയും പോലെ ..

മഴ പെയ്തു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ..

ആദ്യം വീണ തുള്ളികള്‍ .

മുഖത്ത് കൂടി ഒഴുകി കണ്ണീരിനോടു ചേര്‍ന്ന്‍ ഉപ്പു രുചിച്ചു ..

ഒരു വേനല്‍ക്കാലം വിട പറഞ്ഞതിന്റെ ...

നടന്നകന്നവരുടെ നിഴലുകള്‍ ..

തോണി

കൈ വീശി അകന്നപ്പോള്‍

അകന്നു പോയത് ഒരു വന്കരയാനെന്നു തോന്നി

ഞാനൊരു ഒറ്റപെട്ട ദീപിലാണെന്നും...

കടലാസുതോണി

പതിയെ ഒന്നിളകി

മഴയിലൂടെ ഒഴുകി അകന്നു ..

മഷി പടര്‍ന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു ...

ആരോ മറന്ന ഒരു കുടന്ന പൂക്കള്‍ ..

കൂടെ ഒഴുകിപോയി ...

ഒറ്റയ്ക്ക്

നിന്‍റെ നിശബ്ദതയില്‍ ..

ഈണം ചേര്‍ത്ത് പാടാന്‍ എനിക്കിനി ബാക്കിയായില്ല ..

വരികളൊന്നും ..

അടഞ്ഞ വാതിലുകള്‍ക്കപ്പുരം ഒരു നിശ്വാസ്സം ..

ചെവിയോര്‍ത്തു തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍

തിരിച്ചു പോകാനുള്ള വഴികള്‍

ഇരുട്ടിലെവിടെയോ മറഞ്ഞു പോയി

.

മിടിപ്പുകള്‍

മിടിപ്പുകള്‍ അറിയുന്നത് ..

ശബ്ദത്തിനപ്പുറം ഹൃദയങ്ങള്‍

തമ്മില്‍ പരസ്പരം എന്തോ പറയുന്നുണ്ട് .

പറയാതെ ..

കണ്ണുകള്‍ എന്തോ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ..

ഒരു പാട്ടില്‍ പരസ്പരം

കൊളുത്തി വരിച്ച ഈരടികളുണ്ട്‌ ..

ശബ്ദം പലതും മറച്ചു വച്ചാണ്

നമുക്കിടയില്‍ വന്നു പോവുന്നത്

പാദമുദ്രകള്‍

കടലോരത്ത് നിലാവില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ ..

പിന്തുടരുന്ന പാദമുദ്രകള്‍ ..

മായാതെ കിടക്കുന്ന കാലടികള്‍

നടന്ന വഴികളെ കുറിച്ച് ഒന്നും പറയാതിരിക്കുന്നു ..

അതില്‍ നിന്‍റെ കാല്പാടുകളും ..

ഉള്ളിലെവിടെയോ നീയും ചേര്‍ന്ന് നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാവാം ..

കാണാകാഴ്ചകള്‍

നീണ്ടു വളര്‍ന്നു ഇരുളില്‍

മറയുന്ന സായാഹ്ന നിഴലുകള്‍

മങ്ങി മായുന്ന വെളിച്ച പൊട്ടുകള്‍

കടന്നു പോയ ഒരു കാറ്റില്‍ ..

ഒരു അശരീരി ..നീ വിളിക്കുന്നു ..

തൊട്ടടുത്ത് നിന്നും

ഒരു നോട്ടം ഒരു കാഴ്ച ..

..ഉള്ളില്‍ നിന്നും നിന്നെ തൊട്ടു വിളിച്ചതാര്